شعری برای من

راه، از نیمه گذشت

و چه از، این بهتر

که به پایانِ سفر نزدیکم

من که در جنبشِِ بیهودگی ام غوطه ورم

من که در عرصه ی خورشید، شبی تاریکم

رهایی

نمُردَم از غمِ آدم شدن؛ نه اینکه نخواهم!

که عشق، دستِ مرا می فشُرد از سرِ تسکین

 

که عشق، معجزه ای بود بلکه تاب بیارم-

زوالِ نم نمِ خود را در این حیاتِ نمادین!

فرصتِ سوخته

تنیده ایم به هم، بیش و کم، چنان پیچک

که مُردن است سرانجامِ دل-بُریدنِ مان

 

بیا به هم برسیم، از هر آنچه آشفتیم-

دری بیاب به آغوشِ آرمیدنِ مان

تلخ

من یک زنم! یک قصه ی بی قهرمان!؛ اینجا-

هر روز می سازند از "زن" اقتباسی تلخ

 

من زخمیِ برداشتهای سطحیِ شهرم

قبل از جنایت می کُشد من را قصاصی تلخ

دو "بی شباهت"

دریچه ی خاطر

 

اگر به روی نگاهم دری ببندی، باز

تو از دریچه ی قلبم هنوز پیدایی

 

که با تو عطرم و از قید و بند آزادم؛

اگر بهانه تو باشی خوش است رسوایی

یلدای یاقوتی