اگر درخت آمده بودم

اگرچه در پیِ مروارید

هنوز در خَمِ یک رودم

به سمتِ گمشده ام یک عمر

چه راه ها که نپِیمودم

 

چه راه ها که پس از نیمه

چه جاده ها که پس از پایان

نه سمتِ اَمنِ جهان می رفت

نه می رسید به مقصودم

 

به هر مسیر که تن دادم،

به پوچ های پس از هر پیچ،

تمامِ عمر به غیر از هیچ-

به هر اُمید نَیَفزودم

 

جهانِ با جریان، همدست

کمر به قتلِ اُمیدم بست

به رستگاریِ اقیانوس-

نشد مساحتِ محدودم

 

چه دست ها که در این بَلوا

به هم زدند زلالم را

برای صیدِ من و؛ ماهی-

از آب های گُل-آلودم

 

دوای ناخوشیِ بختم

نبود این دلِ سرسختم

خبر رسید نمی خواهد-

مرا مُعالجِِ موعودم

 

کنار آمدم اما با-

نصیبِ کوچکم از دنیا

به هرچه کمتر از اینها هم-

نوشته اند که خُشنودم!

 

به اتّفاق، تَبَر می شد

جهان و هرچه در آن جمع است

نه آدمی، که به این دنیا-

اگر درخت آمده بودم