ایزدِ سُرخ

زردی ام از تو ای الهه ی سرخ

گونه هایم به رنگ زردآلوست

لای چین های صورتم  دفنم

چهره ام گور رازهای مگوست

 

لهجه ی باران

 

غزلی با ردیفِ تنهایی

حالا که سر به دارِ توام

رستگاران

قلم انگار فقط حالِ مرا می فهمد (غزل مرکب)

کاش می شد مبارکم باشد

پریِ بی پر و بال (برای دخترم صبا)

روزگار ساده

بُن بست

 

شاید زمانی دیگر

 

جشن بالماسکه

هَرَس

سرابِ ماهی ها

بهارِ پِراگ

غزل خداحافظی

بیزاری

رهایی

فرصتِ سوخته

هذیان