خالی

دیگر انتظار نمی کشم...

وقتی چشمانم کاسه ایست

که از همه چیز پُر است

الٌا زندگی...

پایان همه چیز

 

پرسیدم: از چه جور زنی خوشت میاد؟

چشماش و تنگ کرد و گفت: از همه زن ها

با تعجعب نگاش کردم و گفتم: مگه میشه؟ بالاخره هر کسی یه ایده آل هایی داره

جواب داد: زن کالا یا روش یا بخشی از زندگی نیست که بخوام براش ایده آل در نظر بگیرم

پرسیدم: پس تعریفت از زن چیه؟

همونطور که به پشتی صندلیش تکیه داده بود به سمتم چرخید و گفت: زن خود زندگیه، خود منه. زن نباشه منم نیستم

 

متن کامل در ادامه ی مطلب

غمباد

 

گفت: چرا انقدر دور چشمات سیاه شده.. گود افتاده؟

گفتم: نه!.. خیال می کنی

گفت: نه، خیال نمی کنم.

و از اونجا که همیشه باید حرفش رو به کرسی می نشوند، بازوم و گرفت و من رو کِشوند جلوی آینه و گفت: بیا خودت ببین تا باور کنی من خیال نمی کنم

دو تایی زُل زدیم به چشمای من توی آینه. هاله ی سیاهی که دور چشمام بود داد میزد حق با اونه...

 

متن کامل در ادامه مطلب

خودِ گمشده ی من

و من خودِ گمشده ام را

نه در صفحه ی آگهیِ روزنامه ی عصر

و نه زیرِ پوستِ شهری که سرطان گرفته است...

نه در اخبار و خیابان و صف های شلوغ

و نه در محراب چشمهای تو...

که لابلای ورق های مچاله ی رُمانی که قهرمان ندارد

و بین واژه های از قلم افتاده ی شعرهای بی مخاطب،.. جستجو می کنم

 

من شاید در چندمین بیتِ یک شعرِ بیات

یا پشتِ سایه روشنِ یک شاهکار،.. گُم...

و یا شاید کنجِ کافه های تنهایی

در قهوه ای لایت با شکلاتی تلخ،.. حل شده باشم

 

من شاید انتهای تیتراژِ یک درامِ آبکی،.. ندیده...

یا در نواخت های آکاردئونِ یک روشندل،...

کنج خیابان عریضِ عصرهایت،.. نشنیده مانده باشم

 

من اما هر کجا جا مانده باشم

بی شک آنجا

ردّی از زخم،.. از حقارت،.. از تو... نخواهد بود!

 

 

شعری برای من

راه، از نیمه گذشت

و چه از، این بهتر

که به پایانِ سفر نزدیکم

من که در جنبشِِ بیهودگی ام غوطه ورم

من که در عرصه ی خورشید، شبی تاریکم

جای ماندن نیست

هذیان

تلخ

بی ستاره ترین

دنجِ نمورِ تنهایی

تصور می کنم گاهی...

یلدای یاقوتی

نسلِ مُرده

آسمانجُل

من همانم...خورشید

یادم نمی رود!

زندگی

ساعتِ دلدادگی

مُرورِ تلخ

چه می خواهی از من؟