قصیده ی دریا

غریبه بودم و بی مورد

و بی ستاره ترین ماهیِ سیاهِ آبهای فراموشی

که دوستی ام،.. با دو غوکِ نارس و نامربوط،

حوالیِ نبوغِ اُرگانیزمِ جمعیِ گُلسنگ

و..، عطوفتِ غریزیِ رویش،

تمامِ حشر و نشرِ اجتماعیِ من بود در نهایتِ تنهایی

در سرم می پیچد آهنگ صدایی چند

باز بر رُخسارِ رنجورِ خیالم طرحِ لبخندیست

از گمانی دیرپا، تصویرِ موهومی

رو به من آورده امّیدِ بهاری تازه را چندیست

انتظار بی حساب

سال هاست

بر کرانه ی سکوت

پای دشتِ انتظار

نبشِ کوچه ی صبوری و دعا،.. نشسته ام

سال هاست

محضِ اشتیاقِ پَر گشودنت به بازگشت

کنجِ بالِ هر پرنده ی مهاجری،.. دخیل بسته ام

 

 

برگرد

از جاده های بی نشان و دوردست و سرد

ای حک شده بر یادِ من،.. برگرد

من زیرِ بارِ منّتِ چتری نمی روم

باران گرفته است

باز از حضورِ ابر

گلدانِ ذوقِ زندگی ام جان گرفته است

قصه ی عشق مترسک و کلاغ

راه را بسته کسی بر نفَسم انگاری

منم و فکرِ تو و بیداری

 

شعری برای من

راه، از نیمه گذشت

و چه از، این بهتر

که به پایانِ سفر نزدیکم

من که در جنبشِِ بیهودگی ام غوطه ورم

من که در عرصه ی خورشید، شبی تاریکم

جای ماندن نیست

دو "بی شباهت"

سبز بمان

صدایم کن

بی ستاره ترین

مناجات

دَمَق

دنجِ نمورِ تنهایی

باوری سبزتر از هرچه بهار

مسافرِ همیشگی

صفرِ مطلق

عصرِ سُربی

منم وَ تو وَ صبرها