خالی

دیگر انتظار نمی کشم...

وقتی چشمانم کاسه ایست

که از همه چیز پُر است

الٌا زندگی...

انتظار بی حساب

سال هاست

بر کرانه ی سکوت

پای دشتِ انتظار

نبشِ کوچه ی صبوری و دعا،.. نشسته ام

سال هاست

محضِ اشتیاقِ پَر گشودنت به بازگشت

کنجِ بالِ هر پرنده ی مهاجری،.. دخیل بسته ام

 

 

برگرد

از جاده های بی نشان و دوردست و سرد

ای حک شده بر یادِ من،.. برگرد

یادگارِ تو

چه پیله ها،.. پروانه

چه شن ها،.. مروارید

و چه زغال ها،.. الماس نشدند

تا تو به تصمیمِ دوست داشتنم برسی

و به این نتیجه،.. که سحرگاهِ گیسوانم

یادگارِ شب های بیشماری ست

که آمدنت را انتظار کشیدم!

 

رهایی

نمی دانم!

وعده ی خورشید

وقتی تو می آیی