چراغ های خاموش

به چراغ های خاموشتان می خندم

که تیره-بختیِ من

از روشن-بینیِ هولناکی است

که قواره ی چشم هایتان نمی شود

قصیده ی دریا

غریبه بودم و بی مورد

و بی ستاره ترین ماهیِ سیاهِ آبهای فراموشی

که دوستی ام،.. با دو غوکِ نارس و نامربوط،

حوالیِ نبوغِ اُرگانیزمِ جمعیِ گُلسنگ

و..، عطوفتِ غریزیِ رویش،

تمامِ حشر و نشرِ اجتماعیِ من بود در نهایتِ تنهایی

در سرم می پیچد آهنگ صدایی چند

باز بر رُخسارِ رنجورِ خیالم طرحِ لبخندیست

از گمانی دیرپا، تصویرِ موهومی

رو به من آورده امّیدِ بهاری تازه را چندیست

غزلی با ردیفِ تنهایی

باز هم در بغل گرفته مرا

بازوانِ نحیفِ تنهایی

قانعم کرده اند زن یعنی

غزلی با ردیفِ تنهایی

 

کسی آمد کمی مرا فهمید

کسی از نهرِ شوق آبم داد

هرکسی بخشی از مرا پُر کرد

نشد اما حریفِ تنهایی

پایان همه چیز

 

پرسیدم: از چه جور زنی خوشت میاد؟

چشماش و تنگ کرد و گفت: از همه زن ها

با تعجعب نگاش کردم و گفتم: مگه میشه؟ بالاخره هر کسی یه ایده آل هایی داره

جواب داد: زن کالا یا روش یا بخشی از زندگی نیست که بخوام براش ایده آل در نظر بگیرم

پرسیدم: پس تعریفت از زن چیه؟

همونطور که به پشتی صندلیش تکیه داده بود به سمتم چرخید و گفت: زن خود زندگیه، خود منه. زن نباشه منم نیستم

 

متن کامل در ادامه ی مطلب

خانه ی ما

 

 

مادر می گفت: این وَرِ آب

پدر می گفت: آن وَرِ آب

و این گونه

خانه ی ما

همیشه روی آب بود!

 

پ ن: بخش انتهایی موزیک ویدیو ی خونه ی ما با صدای مرجان فرساد
مدت زمان: 53 ثانیه

 

پرتره ی زن بومی، مداد رنگی، تکنیک استفاده از رنگ پس زمینه به عنوان سایه ی غالب

native woman portrait, colorpencil, using backgroung color as the main shadow

زندگی نوبرِ انجیرِ سیاه

در دهانِ گسِ تابستان است

سهرابِ جان

 

پرتره ی زن بومی، مداد رنگی

تعمّق، پرتره ی کودک، زغال

consideration, kid's portrait, charcoal
 

زندگی تراژدیست برای آنکه احساس می کند

و کمدیست برای آنکه می اندیشد!

ژان دلابرویه

 

پرتره ی کودک، طراحی با زغال

 

 

 

بهانه های ناچیزِ زندگی

وقتی نمی توانم خودم را با طناب تو در چاه آرزو بیندازم...

وقتی جرآت ندارم از سقف رویاهایت حلق آویز شوم...

وقتی فرصت ندارم "دوستت دارم" را آنطور که می شناسی معنا کنم...

بگذار با اندیشه های مارسل پروست خودم را تسکین یا اصلا "تو بگو" فریب دهم؛...

که شادی برای بدن مفید است و رنج باعث گسترش اندیشه است...

که زندگی با خاطرات یک نفر، بیش از زیستن با خودش لذت دارد...

که یک فنجان تنهایی، پشت پنجره ی کافه ای که بی تفاوتیِ خیابان را قاب می گیرد، دلپسندتر از نشستن با تو دورِ میزهای موقتی ست.

آری!... بگذار بی سلیقه باشم. بگذار نفهم بمانم. بگذار در خواب ببینمت.

بگذار به بهانه های ناچیزِ زندگی بیاویزم...

به همین هیاهوی کودکانه ی ماندگار، به همین آسودگی، همین تظاهر، همین فقرِ حضورت!

شاید دروغ باشد اما،...

 تنهایی ام آنقدر وسیع است...

که آنرا به ثروتِ آغوشت ترجیح می دهم.

 

97/2/31

 

 

جشن بالماسکه

مثل سیبی که سرخی اش دلبر،.. دلش اما قلمروِ کِرم است

مثل هر کس که آشنامان بود،.. در حقیقت ولی غریبه-پرست

یا سبُک مغزهای کانفوُرمیست،.. تابعِ بادهای بالادست

جشنِ بالماسکه بود زندگی ات،.. ازدحامِ نقاب پشتِ نقاب

زندگی