باران نیامد و ما ایستاده ایم
با چشم های تَر
بر گورِ چشمه ی خشکیده از شَرَر
مبهوتِ قهرِ آسمان و لبِ تشنه ی زمین
در سوگِ هر گُلِ پژمرده، بی ثمر
کِی می شود بِرَوَد از دلِ گیاه
ترسِ فسُردگی و تیشه و تبر
باران نیامد و آخر جوانه زد
در دست هایِ ما
از فرطِ بارشِ انبوهِ چشم ها
صد ساقه ی امید
صد بوته ی دعا
ای آسمان کجاست نَمِ سخاوتت؟
تا کِی بریده شاخه ی معصوم هر درخت
تا کِی تنیده رشته ی پوکی به ساقه ها
باران بیا ببار و بشور از خیالِ گُل
آشوبِ نیستی
اندیشه ی فنا
