من زیرِ بارِ منّتِ چتری نمی روم

باران گرفته است

باز از حضورِ ابر

گلدانِ ذوقِ زندگی ام جان گرفته است

ریزش یک کوه...

تو بارانی شدی

و من به جای چتر شدن

به این اندیشیدم که در تو غرق شوم

چرا که نه جرأت، نه جسارت ،.. که سعادت می خواهد

ریزشِ یک کوه

گریه ی یک مرد را

به تماشا نشستن!

 

97/2/23

قهرِ باران