بطور ساده و کلی منظورم بی آزار بودن اسب به عنوان یک حیوان و در کل به عنوان یک مخلوقه
اگر بخوام کمی بسطش بدم یعنی اینکه در مقایسه با انسانی که اشرف مخلوقاته و باید این جایگاه رو حفظ کنه اما نمی کنه، حیوانات چیزی که هستن رو واقعا نشون میدن و در همون جایگاهی که خلق شدن باقی می مونن و سطحشون رو با رفتارهاشون به پایین تر از چیزی که خداوند آفریده نمی کشونن.
در کل منظورم ناامیدی از انسانیتی هست که قرار بوده باشه اما نیست!