با سنگِ خاره زمزمه کرد از غمت دلم
تابِ شکستن از این رنج را نداشت
یکباره آب شد
در گوشِ آبِ چشمه سرودم حکایتی
از غربتت، زمانِ تلظّیِ طفلِ تو
از شرمِ بی حدش
در آتشی خزید و گُر گرفت و به یک دم،.. سراب شد
وقتی نسیمِ عدالت نمی وزید
بر جسمِ خون چکانِ امیری نظیرِ تو
دیدم نسیمِ صبا با تَضَرُّعَش
از زخمهای آن تنِ تفتیده ات، به خود
شوری گرفت و مرثیه خوان از غروبِ تو
در پیچ و تاب شد
با من چه ها نکرد!
سربسته قصه ی جانسوزِ ذِبحِ تو
در جمعِ آن جماعتِ ننگینِ سُست عهد
بر صفحه های مُصحفِ بی جلدِ پِیکرت
هر واژه واژه ی این قصه ی حزین
گویی کتاب شد
بی شک تو را نکُشت
آن قحطیِ غریب
حتی تو را نکُشت
آن ضربه های خنجر و سرنیزه ی فریب
آن دم تو پر کشیدی از این وادیِ تباه
کَز لطمه ای گزیده گونه ی "خاتونِ کائنات"
گیتی به زیرِ آهِ غمینش خراب شد
آری تو رفتی از این دِیر و قرنهاست
خونین حکایتت
می جوشد از جراحتِ تاریخِ بیدِلان
در سوگِ آن لبانِ به آتش نشسته ات
عمریست مویه ها
تکرارِ جانگدازِ مرثیه ی،.. "آب آب..." شد
