لهجه ی باران

 

خالی

دیگر انتظار نمی کشم...

وقتی چشمانم کاسه ایست

که از همه چیز پُر است

الٌا زندگی...

انتظار بی حساب

سال هاست

بر کرانه ی سکوت

پای دشتِ انتظار

نبشِ کوچه ی صبوری و دعا،.. نشسته ام

سال هاست

محضِ اشتیاقِ پَر گشودنت به بازگشت

کنجِ بالِ هر پرنده ی مهاجری،.. دخیل بسته ام

 

 

برگرد

از جاده های بی نشان و دوردست و سرد

ای حک شده بر یادِ من،.. برگرد

بدرقه

 

می روم و با خودم، نه فقط  چمدانم، که دلم را نیز خواهم برد

قلم انگار فقط حالِ مرا می فهمد (غزل مرکب)

بهار من

شعری برای من

راه، از نیمه گذشت

و چه از، این بهتر

که به پایانِ سفر نزدیکم

من که در جنبشِِ بیهودگی ام غوطه ورم

من که در عرصه ی خورشید، شبی تاریکم