عبور کن

نماند اگر به شانه ات

دو دستِ سردِ من ولی

شکفتم از حضورِ مهربانی ات

دمی که پرسه میزدی

کنارِ شوره زارِ خشکِ پیکرم

کنارِ من نمان که من

نه آن حریقِ شعله ور

که یک فروغِ سُستِ رو به آخرم

 

نه من پر از بهانه ی شکفتنم

نه در خروشِ چشمِ تو نشانه ای نهفته است

که خوش کند دلِ مرا به زیستن

رها شو از،.. هوایِ سوزدارِ آنچه عشق خواندی اش

که سهمِ روحِ خستگان نمی شود

به جز شب و گریستن

 

عبور کن، عبور کن

هوای سینه خالی از تقدّس و یگانِگیست

عبور کن، گذشت، آن زمانِ خوش

فضایِ سینه ات کنون

خوش از هوایِ دیگریست

 

عبور کن، عبور کن

رضا نشو که گوشهای خانه از

صدایِ نخ نمایِ رنج پُر شود

شعارِ عشقِ خویش را

به گوشِ تشنگان بخوان

عبور کن که سیرِ سیرم از تو و

شکنجه های عشقمان!